Z wizytą w Soplicowie: Dalej w grzyby!

Piosenka o wojnie grzybów

Co mówił zajączek biegając po lasku? Chodźcie, grzyby, na wojnę! Grzybków wojnę! Odpowiedział koźlarz: jam jeszcze kawaler, To ja nie pójdę na wojnę, grzybków wojnę. […] Odrzekła mleczarka: jam wszak jeszcze panna, To ja nie pójdę na wojnę, grzybków wojnę. [Właściwie powinien być rydz, ale mleczarka (Lactarius volemus) to najbliżej spokrewniony jadalny grzyb o polskiej nazwie ludowej rodzaju żeńskiego.] […] Odpowiedział maślak, z grzybów najpodlejszy: To ja nie pójdę na wojnę, grzybków wojnę. […] Odrzekł zaś borowik, wszech grzybów pułkownik: No to ja pójdę na wojnę, grzybków wojnę. O je je jej, nie ma komu iść na wojnę! Wszystkie grzyby posiekam i gąski powywracam.

— Stanisław Windakiewicz: Prolegomena do „Pana Tadeusza”, Kraków: Gebethner i Wolff, 1918, s. 227–228 Ką kalbėjo zuikuželis po šilelį bėgiodamas? Eikit grybai vainą! Grybužėlei vaina! Atsiliepė raudonikis: juk aš esmu dar jaunikis, Tai aš neisiu vainą, grybužėlei vaina. […] Atsiliepė rudmėsukė: juk aš esmu dar mergiukė, Tai aš neisiu vainą, grybužėlei vaina. […] Atsiliepė kazlekas, višų grybų pašlemykas: Tai aš neisiu vainą, grybužėlei vaina. […] Atsiliepė baravykas, višų grybų pulkininkas, Tai aš eisiu vainą, grybužėlei vaina. O ju ju jui, nėr kam eit į vainą! Visus grybus iškaposiu ir kelmučius išvartysiu. Tekst oryginalny: Ką kalbėjo zuikuželis po šilelį bėgiodamas? Eikit grybai vainą! Grybužėlei vaina! Atsiliepė raudonikis: juk aš esmu dar jaunikis, Tai aš neisiu vainą, grybužėlei vaina. […] Atsiliepė rudmėsukė: juk aš esmu dar mergiukė, Tai aš neisiu vainą, grybužėlei vaina. […] Atsiliepė kazlekas, višų grybų pašlemykas: Tai aš neisiu vainą, grybužėlei vaina. […] Atsiliepė baravykas, višų grybų pulkininkas, Tai aš eisiu vainą, grybužėlei vaina. O ju ju jui, nėr kam eit į vainą! Visus grybus iškaposiu ir kelmučius išvartysiu.

Pogardzone w braku

Inne pospólstwo grzybów pogardzone w braku Dla szkodliwości albo niedobrego smaku […] Na zielonym obrusie łąk jako szeregi Naczyń stołowych sterczą: tu z krągłymi brzegi Surojadki srebrzyste, żółte i czerwone, Niby czareczki różnym winem napełnione; Koźlak, jak przewrócone kubka dno wypukłe; Lejki, jako szampańskie kieliszki wysmukłe […]

— Adam Mickiewicz: Pan Tadeusz, czyli Ostatni zajazd na Litwie: Historia szlachecka z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem, Lwów-Warszawa-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1921, księga III, wersy 270–279

• 

  Surojadki srebrzyste (gołąbek żółciowy)

• 

  Surojadki... żółte (gołąbek jasnożółty)

• 

  Surojadki... czerwone (gołąbek ciemnopurpurowy}

• 

  Koźlak, jak przewrócone kubka dno wypukłe (kożlarz sosnowy)

• 

  Lejki, jako szampańskie kieliszki wysmukłe (lejkowiec dęty)

– Na grzyby, w aromatów pełen las! – Na grzyby! Przed wyjazdem sprawdźmy gaz, Weźmy czegoś parę kropel, A na drzwiach wywieśmy o tem, Że ruszyliśmy w sobotę, Bo powzięliśmy ochotę Na grzyby. […] – Albo na ryby? […] – A może na ryby w grzybach? – Jak to? – Duszone! – A! Aha, no w sumie…

— Jeremi Przybora, Na ryby